Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Rudzińcu

„Książka i możliwość czytania to jeden z największych cudów naszej cywilizacji.”

Maria Dąbrowska

      ,,Żaba” to już szesnasty tom Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz. Kolejna książka, która jest tak samo kultowa jak poprzednie.

     Główną bohaterką jest niska, piętnastoletnia Hildegarda Schoppe. Przezwisko „Żaba” towarzyszące jej od lat niemowlęcych zawdzięcza swoim wielkim, wyłupiastym oczom. Według mnie Hildegarda przesadnie dba o swoją urodę, codziennie wklepując kilka kremów, maseczek i wykonując inne „zabiegi kosmetyczne.”  Żaba -to osoba cicha, pomocna, uprzejma i zrównoważona. Wszystko chce mieć pod kontrolą oraz w idealnym porządku. Daje jej to poczucie bezpieczeństwa.

     Akcja rozgrywa się w Poznaniu, w czasie wkroczenia Polski do Unii Europejskiej oraz urodzin Hildegardy. Tytułowa bohaterka uważała swojego drugiego brata Fryderyka za wzór, prawie świętego, jednak spotykając Różę i dowiadując się prawdy, diametralnie zmienia zdanie. Jest jej szczerze wstyd i chce odkupić jego winy. Mimo to chce przemówić pracującemu w Houston bratu do rozsądku. Czy Frycek zrozumie swój błąd i wróci? Czy też okaże się pozbawionym serca człowiekiem?  A może robił to z miłości? Żaba w tym czasie zaprzyjaźnia się z Piotrkiem Żeromskim. Jej brat Wolfi zakochuje się w siostrze Róży. Mimo że na starcie można go uważacie za przegranego - walczy o swoją miłość. Czy historia skończy się happy endem? Hildegarda na początku powieści uważa swojego brata Wolfganga za nieuporządkowanego, drażniącego brata. Jednak po incydencie, w którym z jego winy spłonął pokój bohaterki, Żaba zaczyna rozumieć, że nie wszystko da się zaszufladkować, poukładać. Na początku jest zła, ponieważ myślała, że wszystko straciła, jednak zmienia zdanie, gdyż zrozumiała, że zyskała coś wspanialszego- porozumienie z bratem. Atutem powieści są poboczne role rodziny Borejków, emanujące rodzinnym ciepłem i serdecznością. Nie można zapomnieć również o szalonej i ekscentrycznej rodzinie Żeromskich. „Żaba” to również powieść o nas samych, codziennym życiu i problemach, które pokazują, że mimo wszystko nie wolno nam się poddawać i należy walczyć o swoje. Nauczyłam się również, że przyjaźń to wspaniała rzecz oraz to, że dla kariery nie można poświęcić miłości. Powieść jest bardzo wciągająca, nawet na chwilę nie można się nudzić. Książka jest napisana płynnym i logicznym tekstem, z którego możemy wiele się nauczyć.

    Zachęcam każdego z niekłamanym zadowoleniem do przeczytania tej książki, jak i również pozostałych części Jeżycjady.

                                                                         Gorąco polecam.

                                                                           Patrycja Leksy